Ateşin iki yüzü

Bir ormanda öfkeli ve kontrolsüz orman yangının feci etkileri olabilir. Sağlıklı ağaçlar kapkara ya bürünür; canlılara yiyecek sağlayan ve onları koruyan çalılar kül haline gelir. Yoğun ısı altında bazı toprak besin maddeleri buharlaşır ve boğucu duman bulutları havaya karışır. Küller çatılara ve pencere pervazlarına düşer.

Yakındaki kasabalarda açık havada kuruyan kıyafetler kararır. İnsanların bir zamanlar yeşil, doğal bir manzara gördüğü yerde, keskin, gri bir manzara görürler. Bir orman fena halde değiştirildi; kuşattığı ve beslediği yaşam ağı koptu. Burada, ateş toprak üzerindeki ustalığını göstermiştir ve bir canavar gibi davranmıştır.
Arkadaş Ateş
Bir anlığına ateşi düşünün. Dışarısı buz gibi, ellerinizi ateşe tutuyorsunuz. Sıcağın ve ışığının tadını çıkartıyorsunuz. Burada ateşin öfkeli bir soykırım olmadığını ve bir dost olduğunu düşünürsünüz. Evet, çok doğru.
Ateş, hava, su ve toprakla birlikte temel bir çevresel faktördür. Nasıl, yıkıcı fırtına ve kasırgalar nedeniyle havayı "kötü" olarak değerlendirmiyorsak? Nasıl yıkıcı taşkınlara neden olma potansiyeline rağmen, sudan kaçınmak yerine suyla barışık yaşıyorsak? Nasıl kontrolümüz dışındaki güçlerin deprem ve kayma yapmasına neden olabileceğini biliyor olsak da, dünyadan korkmuyorsak? Ateşten de korkmamalıyız.
Ateş, havadan ve sudan daha az olmamakla birlikte, insanın evrimi ve içinde yaşadığımız dünyadaki doğal bir yönlendirme kuvveti olmuştur. Tarih, insanların yangını kullanmayı ve kontrol etmeyi öğrendiğini gösterir. Ateş, belki de ilk aracımızdı.
Oysa bugün ormandaki yangın gerçeğini “modern” zamanlardaki inançlarımıza aykırı görüyoruz. Belki de bu doğal kuvvete doğrudan bağımlılık ihtiyacının ötesinde ilerlediğimizi gösteriyor. Ya da belki de artık onu artık bilmiyoruz ve anlamıyoruz.

Ayhan KÜYÜK

Orman Yüksek Mühendisi

#Yangın # orman yangını # Ateş